Sadzenie odbywa się najczęściej w zespołach dwuosobowych. Poszczególne pary sadzą jednak co drugi rząd (zachowując dystans 3 - 4 m od siebie), obowiązuje używanie rękawic, mycie rąk podczas każdej przerwy, spożywanie „wspólnego” śniadania w odosobnieniu, utrzymywanie stałej grupy sadzących, dojazd na powierzchnie rozproszony na kilka samochodów, bezwzględna zmiana ubrania roboczego oraz kąpiel po pracy,… itd., itd., wszystko po to, by było bezpiecznie.  

Kontakt z naturą, budzącą się wiosną, skupienie na wykonywanych czynnościach, ciężka, prowadząca do naturalnego, fizycznego zmęczenia praca, wspólne przebywanie w większej rozproszonej grupie osób, żartobliwe wśród niej rozmowy, pomimo wszystko odrywają myśli od wszechobecnego tematu i dają umęczonej psychice wytchnienie.

Przywracanie lasu na powierzchnie zniszczone przez huragan w 2017 r. trwa niemal nieprzerwanie od sierpnia 2019 roku. Długa, mokra jesień, zima bez mrozu i śniegu, za to także z deszczem, sprzyjały sadzeniu. Nadleśnictwa, jeżeli tylko mogły pozyskać sadzonki, jeśli tylko udało się im uporać z przetargami na usługi leśne, ruszały z pracami odnowieniowymi. Efekt jest taki, że do Świąt Wielkiej Nocy 2020 r. niemal wszystkie zrealizują zadania zaplanowane na wiosenną kampanię odnowieniową, a niektóre nawet je przekroczą.

Leśników niepokoi tylko aura, która już od ponad dwóch tygodni - serwując na przemian i w komplecie mróz, słońce i wiatr - błyskawicznie wysusza glebę, a tym samym wzbudza coraz więcej obaw o przyjęcie się sadzonek. Kiedy to piszemy jest pełnia księżyca – astrologiczny czas „przełomu”, może z wyżu na niż, który przyniesie opady deszczu? Oby tak było!  

* nadleśnictwa, które najbardziej ucierpiały podczas nawałnicy w sierpniu 2017 r.: Rytel, Przymuszewo, Czersk, Szubin, Runowo, Tuchola, Zamrzenica i Woziwoda.