Nadleśnictwo Miradz jako jednostka odpowiedzialna za prowadzenie szeroko pojętej gospodarki leśnej na podstawie Planu Urządzenia Lasu realizuje przy tym również istotne zadanie polegające na zachowaniu i czynnej ochronie bogactwa przyrodniczego. Dotyczy to zarówno siedlisk leśnych jak i nieleśnych (głównie łąk) pozostających w zarządzie jednostki.

        Z racji istniejącego bogactwa przyrodniczego na obszarze nadleśnictwa, pośród wielu różnych form ochrony przyrody, ustanowione zostały dwa siedliskowe obszary Natura 2000, mianowicie „Pojezierze Gnieźnieńskie" i „Jezioro Gopło".  W ramach tych obszarów zainwentaryzowane zostały chronione siedliska przyrodnicze – główny cel ochrony na tych obszarach. Są to zarówno wybrane siedliska leśne, łąkowe, wodne oraz bagienne. Sposoby, w jaki należy postępować w takich miejscach aby nie pogorszyć lecz tak gospodarować aby utrzymać lub nawet polepszyć aktualny stan zachowania siedlisk określone zostały w Planach Zadań Ochronnych opracowanych dla wymienionych wyżej obszarów Natura 2000.

       Mając w perspektywie polepszenie aktualnego stanu cennych przyrodniczo śródleśnych łąk leśnicy z Miradza rozpoczęli w 2015 r. wdrażanie w życie zapisów z Planów Zadań Ochronnych. Na obszarze nieco ponad 15 ha chronionych łąk została przeprowadzona ekspertyza przyrodnicza. Sporządzona została (przez eksperta botanika) dokumentacja przyrodniczo siedliskowa oraz (przez doradcę rolnośrodowiskowego) plan działalności rolnośrodowiskowej, które to pozwoliły na przystąpienie nadleśnictwa do „Działania rolno-środowiskowo-klimatycznego" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014 – 2020.

       Tym sposobem Nadleśnictwo Miradz realizuje czynną ochronę na 15 ha chronionych łąk, takich jak półnaturalne łąki świeże (Arrhenatherion elatioris – 6510) oraz zalewowe łąki selernicowe i słonorośla (Cnidion dubii – 6440). Według Planu działalności rolnośrodowiskowej przedmiotowe łąki są wykaszane jednokrotnie w ciągu roku w okresie od 15 czerwca do 30 września a skoszona biomasa zostaje zebrana i wywieziona z powierzchni. Koszenie realizowane jest w ramach współpracy z lokalnymi rolnikami. Ponadto na działkach – łąkach, których powierzchnia przekracza 1 ha pozostawiane są niewykoszone pasy. Ich wielkość to 15 do 20% danej łąki. Zaleceniem jest aby lokalizacja niewykoszonych powierzchni była corocznie zmieniana.

 
      Kozibród łąkowy - gat. wskaźnikowy dla półnaturalnych łąk świeżych (fot. P. Kaczorowski)
 

       Załączone fotografie ukazują stan koszonych, chronionych łąk świeżych i selernicowych oraz pozostawiane niewykoszone pasy. Istotne w realizowanym działaniu jest to, że tak użytkowane łąki nie zarastają krzewami i drzewami (np. wierzbami, brzozą i osiką) oraz nie gromadzą się na ich powierzchniach nadmiary starej materii organicznej (biomasy). Brak działania prowadzi bowiem do zniekształcania chronionych siedlisk łąkowych w kierunku zakrzaczeń a w końcu do powstania pionierskich siedlisk leśnych.

       Utrzymywane we właściwej kulturze śródleśne łąki stanowią atrakcyjne miejsca żerowania dla leśnych ssaków roślinożernych (głównie jeleni i saren) a wiosną stają się arenami godowych tańców żurawii, które swoje gniazda zakładają w lasach. Ponadto koszone we właściwy sposób i w określonych terminach łąki stanowią miejsce występowanie wielu ciekawych zespołów roślinnych, wśród których rosną tzw. rośliny wskaźnikowe pozwalające na odróżnienie np. półnaturalnej łąki świeżej od łąk: selernicowej, półnaturalnej łąki wilgotnej czy łąki trzęślicowej.